Αναμνήσεις απο το χωριό.... Γενικά Πληροφορίες Του τσιντρίδ 

Το πολυτραγουδισμένο Σταυρί εν έτη 1923

Το 1923 ο φωτογράφος Γεώργιος Βαφιαδάκης πέρασε απ’ την Αγιάσο και απαθανάτισε το πολυτραγουδισμένο Σταυρί. Το λιθόστρωτο ανηφορίζει προς το θρυλικό γεφύρι, κάτω απ’ το οποίο φαίνονται το παλιό περίπτερο και η πέτρινη βρύση. Θαμώνες του καφενείου αριστερά, ρεμβάζουν κάτω από τον ίσκιο των δέντρων. Διαδοχικά σαχνουσίνια δεξιά με τα φουρούσια τους και τα δικτυωτά τους ανοίγματα μαρτυρούν το απαράμιλλο παραδοσιακό χρώμα της Αγιάσου του μεσοπολέμου. Δυστυχώς η ανάλυση της φωτογραφίας δεν μας επιτρέπει να χαρούμε την ομορφιά της. Ευχαριστώ το φίλο Μάκη Παυλέλη για την προώθηση (η φωτογραφία, όπως…

Read More
Αναμνήσεις απο το χωριό.... Γενικά Η φωτογραφία της ημέρας Του τσιντρίδ 

Ο κόσμος των παλιών Εξαρχείων

Το περίτεχνο λαγκαδούρ’ που διατρέχει το λιθόστρωτο καλντερίμι κατηφορίζει στην πλατεία της παλιάς αγοράς που σφύζει από ζωή. Στα προτινά Εξάρχεια θαμώνες απολαμβάνουν τη γαλήνη τους, αραγμένοι στους γύρω καφενέδες, σαν θαλασσοδαρμένα καΐκια που πάλεψαν με τη φουρτούνα μέχρι να ’βρουν απάγκιο σε απάνεμο λιμάνι. Τα τεράστια κουφώματα με τα τζαμωτά ενοποιούν τον έξω με το μέσα χώρο των μαγαζιών, διευρύνοντας το οπτικό πεδίο.Η κίνηση είναι ζωηρή, αφού στην αγορά χτυπούσε πάντα η καρδιά του χωριού. Εκεί γινόταν κάθε λογής αλισβερίσι, κυκλοφορούσαν τα μαντάτα, σπίθιζε το αγιασώτικο σκωπτικό πνεύμα, γλεντοκοπούσαν…

Read More
Αναμνήσεις απο το χωριό.... Γενικά Η φωτογραφία της ημέρας Του τσιντρίδ 

Του παγιαυλέλ’ τ’ Λάκη

Του παγιαυλέλ’ τ’ Λάκη Διαβαίνοντας έξω από το ιστορικό Αναγνωστήρι της Αγιάσου και πριν αρχίσεις ν’ ανηφορίζεις το καλντερίμι για την εκκλησιά της Παναγιάς της Αγιασώτισσας, εκεί, πάνω στο τρίστρατο όπου σμίγουν – σαν τα ρυάκια που χύνονται στο ποτάμι – τα σοκάκια του μαχαλά, συναντάς το γραφικό μαγαζάκι με τα χειροποίητα κεραμικά της κυρά Στρατούλας της Τουρβαλήδαινας. Καθισμένη πάνω στο ψάθινο καρεγλί της κουρνιάζει κάτω από τη βαθύσκιωτη φρίτζα που υφαίνουν το πεντάφυλλο και η κληματαριά, απαλύνοντας τον καλοκαιρινό κάματο. Όλους τους υποδέχεται πάντα μ’ ένα γλυκό χαμόγελο, μ’…

Read More
Γενικά Η φωτογραφία της ημέρας Του τσιντρίδ 

Η φωτογραφία της ημέρας

Μια υπέροχη φωτογραφία της Αγιάσου! Ο φακός του Χρίστου Αλαφάκη συλλαμβάνει ένα μέρος του χωριού που απλώνεται νωχελικά στους πρόποδες του βιγλάτορα λεσβιακού Ολύμπου. Τα κεραμόσκεπα σπίτια στοιβάζονται κοπαδιαστά σαν πρόβατα στη στάνη. Τα μουντά ταξιδιάρικα σύγνεφα δημιουργούν έντονες χρωματικές αντιθέσεις με το καταγάλανο του ουρανού και ρίχνουν την κυανόχρωμη σκιά τους πάνω στα δασωμένα βουνά που ζώνουν το ορεινό κεφαλοχώρι. κειμενο παναγιωτης Κουτσκουδής

Read More
Αναμνήσεις απο το χωριό.... Γενικά Του τσιντρίδ 

Τα γλυτώματα

Η τελευταία μέρα του λιομαζώματος ήταν γιορτή. Γίνονταν τα γλυτώματα που σήμαιναν το τέλος της ετήσιας κοπιαστικής ελαιοσυγκομιδής. Τη μέρα αυτή δούλευαν συνήθως μέχρι το μεσημέρι. Όταν μαζευόταν και το τελευταίο δένδρο, οι άνδρες πετούσαν τις ντέμπλες, οι γυναίκες πετούσαν τα καλάθια και όλοι μαζί, με το «και του χρόνου αφεντικό», έδιναν την ευχή τους για μια νέα σοδειά την επόμενη χρονιά. Τη μέρα αυτή με τη σειρά του τ’ αφεντικό έπρεπε να ευχαριστήσει τον ταϊφά του κάνοντάς του το τραπέζι, εκεί στο χωράφι με τις ελιές. Το φαγητό είτε…

Read More
Αναμνήσεις απο το χωριό.... Γενικά Έθιμα Του τσιντρίδ 

Οι ευτειχής γάμει !!!

Ένα απίστευτο αποκριάτικο χωρατό έγινε την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς του 1961 στη Μυτιλήνη. Πρωταγωνιστές οι αμίμητοι χωρατατζήδες και μακαρίτες πια Στρατής Π. Αναστασέλης, Κώστας Βουλβούλης και Γιάννης Πασπάτης. Άτομα με έντονο το αίσθημα της σάτιρας και του χιούμορ. Βγαίνοντας από το φωτογραφείο του Συνόδη ο Αναστασέλης πρότεινε στο Βουλβούλη να ντυθεί νύφη, για να σπάσουν πλάκα. Αν και ο Βουλβούλης στην αρχή τους αποπήρε, τελικά ντύνεται νύφη με νυφικό που τους δίνει ο Συνόδης. Βγήκαν την εικονιζόμενη φωτογραφία, αλλά το αστείο είχε συνέχεια, γιατί του Κουστέλ’ ήθελε και γάμο!…

Read More
Αναμνήσεις απο το χωριό.... Γενικά Πληροφορίες Ταξίδι στον χρόνο Του τσιντρίδ 

Κούνια μπέλα…

Ένα αγαπημένο πασχαλινό έθιμο, που έλκει την καταγωγή του από την αρχαία Ελλάδα, είναι οι κούνιες. Αποτελούσε τελετουργικό στοιχείο της δεύτερης μέρας των Ανθεστηρίων (τελετή της αιώρας), που ήταν η ανοιξιάτικη γιορτή των αρχαίων Αθηναίων. Οι κούνιες έχουν χαρακτήρα γονιμικό (κουνιόμαστε, για να γίνουν τα στάχυα), αλλά και αποτρεπτικό (κουνιόμαστε, για να φύγουν τα φίδια). Επίσης, η κούνια επιφέρει ένα είδος κάθαρσης: με το πέρα δώθε δημιουργείται ένα ρεύμα αέρα που πιστεύουν ότι ενεργεί καθαρτικά πάνω στο κορμί (κουνιόμαστε, για την καλή υγεία). Τέλος, το έθιμο της κούνιας έχει και…

Read More
Αναμνήσεις απο το χωριό.... Γενικά Έθιμα Του τσιντρίδ 

Έθιμα του γάμου , Τα καλέσματα

Έθιμα του γάμου (Μέρος Γ΄): Τα καλέσματα Τα καλέσματα στο γάμο φυσικά δεν γίνονταν με προσκλητήρια ή μπουμπουνιέρες, όπως γίνονται σήμερα, αλλά με ζερντέ. Ο ζερντές φτιάχνεται με ρύζι, ζάχαρη και νισιστέ (κάτι σαν σόδα). Μούλιαζαν το ρύζι στο νερό και μετά το κοπανούσαν στο γουδί μέχρι να γίνει σκόνη. Το έβραζαν σε χαράνι (καζάνι) μαζί με τη ζάχαρη και το νισιστέ μέχρι να γίνει πολτός. Όταν ήταν έτοιμο και κρύωνε (γινόταν στέρεο), το έκοβαν κομμάτια, το στόλιζαν με κανέλα και το έβαζαν σε πιατέλες τις οποίες έδεναν με μισάλια…

Read More
Αναμνήσεις απο το χωριό.... Γενικά Έθιμα Ταξίδι στον χρόνο Του τσιντρίδ 

Τ’ αρρ’βουνιασκάτα

Έθιμα του γάμου (Μέρος Β΄): Τ’ αρρ’βουνιασκάτα Τ’ αρρ’βoυνιασκάτα ήταν τα δώρα που έστελνε η νύφη στο σπίτι του γαμπρού, συνήθως δυο μέρες πριν από τον αρραβώνα. Σε πανέρια στολισμένα η νύφη έβαζε είδη ρουχισμού, συνήθως πουκάμισα για τους άνδρες της οικογένειας και νυχτικιές ή κομπινεζόν, μαντήλια και κάλτσες για τις γυναίκες. Τ’ αρρ’βουνιασκάτα, εκτός από τα ρούχα, περιελάμβαναν και διάφορα γλυκά, όπως μπακλαβά, αμυγδαλωτά, φοινίκια, γλυκά του κουταλιού, σοκολατάκια και τούρτα. Τα γλυκά έμπαιναν σε πιατέλες, οι οποίες στολίζονταν γύρω-γύρω με διάφορα λουλούδια και περιτυλίγονταν με χρωματιστά σελοφάν. Τα…

Read More
Αναμνήσεις απο το χωριό.... Γενικά Έθιμα Του τσιντρίδ 

Του προικοσύμφωνου

Στα παλιά τα χρόνια γάμος χωρίς προίκα δε γινόταν. Η προίκα πολλές φορές ήταν η αιτία να γίνει ένας γάμος, αλλά και να χαλάσει. Αφού γινόταν η γνωριμία, βασικό μέλημα, κυρίως των πατεράδων των μελλoνύμφων, ήταν η συζήτηση της προίκας, η οποία μπορούσε να γίνει και στο καφενείο. Η επίσημη συμφωνία, όμως, γινόταν στο σπίτι της νύφης παρουσία των γονέων των δύο υποψήφιων, μαρτύρων και ενός που ήξερε γράμματα. Η συμφωνία, το λεγόμενο προικοσύμφωνο, ήταν γραπτή και περιελάμβανε αναλυτικά όλα τα περιουσιακά στοιχεία που έδινε ο πατέρας στην κόρη του,…

Read More