Ετικέτα: toy tsintrid

Από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας και ως το 1939, τα παλικάρια του χωριού γύριζαν «πατινάδα» τα απογεύματα κάθε Κυριακής και μεγαλόσκολης. Έφερναν γύρο το χωριό, με σταθμούς στα «κουιτούκια». Ήταν πρόχειρα καφενεδάκια σε κάθε γειτονιά, που σερβίριζαν ούζο. Πάντα μια μουσική κομπανία ήταν έτοιμη να διασκεδάσει την κάθε παρέα. Οι κοντομαχαλαδιώτισσες κοπέλες, καθισμένες στα σκαμνέλια ή στα καριγλιά κατάντικρυ στο κουιτούκι, προσπαθούσαν με τα κάλλη τους, την τσαχπινιά και τη διαβάθμιση του σογιού τους, να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των παλικαριών, που, πίνοντας το ρακί τους, «ουρνίζαν» τις κοπέλες με γνεψίματα.…

Περί έρωτος… Μια που το καλεί η σημερινή μέρα, λίγοι στίχοι του Αγιασώτη Καρνάβαλου για τον έρωτα: Γιου έρουτας πια δεν υπάρχ’, θαρρώ πους πήρι τέλους, έφ’γι γιου στόχους απ’ τ’ καρδιά, τσ’ αλλού καρφών’ του βέλους!» (Σάτιρα για τη σύναψη γάμων που στηρίζονται στο συμφέρον και όχι στα αγνά αισθήματα. «Ολύμπιοι Θεοί», Καθαρή Δευτέρα 4-3-1968.) Έρως ανίκατε μάχαν, τρεις λέξεις μι ουσία χτυπούν σ’ καρδιά σ’ τσ’ ύστιρα νιώθ’ς ’πού κάτου υγρασία… Τώρα τούτ’ που σουφιλιάσαν, χύνιν δάκρυγια χαράς. Τ’ν έκρηξ’ πρόσιξι, κουρ’τσέλ’ ιμ, θα γινεί μουσγούδ’ γ’ ουρά…

Ο Αγιασώτης καρνάβαλος γελοιοποιεί τα πάντα. Και το πιο τραγικό, το πιο μακάβριο γεγονός θα το διακωμωδήσει. Τίποτα δεν του προκαλεί απέχθεια. Ούτε κι αυτός ακόμα ο θάνατος! Έτσι κι αλλιώς, η εξέλιξη συντελείται μέσα από διαλεκτικές αντιθέσεις. Η ζωή καταλήγει στο θάνατο, απ’ τον οποίο ξεπηδά νέα ζωή, που ξαναπεθαίνει και ξαναγεννιέται μες στην ατέρμονη αιωνιότητα. Ο θάνατος διαγράφει το παλιό και φθαρμένο, δίνοντας τη δυνατότητα να γεννηθεί το καινούριο, το ανανεωμένο. Αλλά ο καρνάβαλος συλλαμβάνει τη βαθύτερη ουσία του βιολογικού αυτού φαινομένου και την εκφράζει ενσωματώνοντας στο δρώμενο…