Η πατινάδα
Από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας και ως το 1939, τα παλικάρια του χωριού γύριζαν «πατινάδα» τα απογεύματα κάθε Κυριακής και μεγαλόσκολης. Έφερναν γύρο το χωριό, με σταθμούς στα «κουιτούκια». Ήταν πρόχειρα καφενεδάκια σε κάθε γειτονιά, που σερβίριζαν ούζο. Πάντα μια μουσική κομπανία ήταν έτοιμη να διασκεδάσει την κάθε παρέα.
Οι κοντομαχαλαδιώτισσες κοπέλες, καθισμένες στα σκαμνέλια ή στα καριγλιά κατάντικρυ στο κουιτούκι, προσπαθούσαν με τα κάλλη τους, την τσαχπινιά και τη διαβάθμιση του σογιού τους, να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των παλικαριών, που, πίνοντας το ρακί τους, «ουρνίζαν» τις κοπέλες με γνεψίματα. Η λέξη «ουρνίζαν» μεταφορικά σημαίνει ερωτοτροπούσαν, φυσικά με καθαρά πλατωνικό τρόπο, και προέρχεται από τον ουρνό που ρίχνουν στη συκιά, για να γονιμοποιήσει τον καρπό.
Αφετηρία για την πατινάδα ήταν η αγορά (Κάμπους) και η κάτω αγορά (Κάτου Κάμπους). Από τους καφενέδες ξεχύνονταν πριν σπερνού, για να κάνουν το γύρο του χωριού, περνώντας απ’ τα διάφορα κουιτούκια. Περνούσαν αρχικά απ’ τον Απέσου, ύστερα ανηφόριζαν για τη Μπουτζαλιά με δυο σταθμούς, σ’ Ρούγκου και σ’ Καμπούρ’, κατηφόριζαν σ’ Πουλίτ’ του Τσισμέ, νταμπανώνανε σ’ Χουρεύτιργια, μετά σ’ Φιλέλ’ τ’ Παντιλή, πιο πέρα σ’ Καρά, μετά σ’ Ρουδάν’ (Αγριγιά), κατηφόριζαν για τ’ Πιρασιά και τέλος στην Καρυά. Ο γύρος έκλεινε πάλι με τέρμα τις δύο αγορές. Την ίδια πορεία ακολουθούσαν την Αποκριά και οι μασκαράδες, με πρόσθετο σταθμό το Σταυρί.
