8η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ

ΉΤΑΝ ΗΜΕΡΑ ΠΕΜΠΤΗ Η 8η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1912.
ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΛΟΝΗ, Ο ΟΡΕΣΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΟΝ “ΜΑΥΡΟ ΜΗΝΑ”, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ Η ΛΕΣΒΟΣ.
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ 8η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1912, ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ…
Ας δούμε πόσο παραστατικά περιγράφει (σε κείμενό του που δημοσιεύθηκε το 1913), ο ΟΡΈΣΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΝΌΣ τα τεκταινόμενα κατά την 8η Νοεμβρίου 1912, στην Καλλονή κ στην κεντρική κ τη ΒΔ Λέσβο. Και με πόση ακρίβεια διηγείται τα καθέκαστα, με τη μισή Λέσβο επί ένα μήνα Τουρκοκρατούμενη. Διαβάζουμε λοιπόν να διηγείται:
– Πώς τον προσκάλεσε ο Τούρκος τηλεγραφητής ν ανέβει στο τηλεγραφείο για το χαρμόσυνο μαντάτο ελληνικής κατοχής της Μυτιλήνης,
– πώς κατέβηκε τις σκάλες από κει “πετώντας” από χαρά, για να ενημερώσει για τα καλά νέα, τους συμπολίτες του,
– πώς ετοιμαζόταν οι σημαίες να ξεδιπλωθούν για την υποδοχή του Ελληνικού Στρατού,
– πώς τα εργοστάσια της Καλλονής “ετέθησαν υπ΄ατμόν” για να υποδεχθούν “εν συριγμοίς” τους ελευθερωτές,
– πώς κατέβηκαν οι Τούρκοι προύχοντες, κάτωχροι από τα Δάφια,
– πώς μερίμνησαν από κοινού για να προλάβουν έκτροπα, με αποστολή μικτών επιτροπών στις γειτονικές Κοινότητες,
– πώς έκπληκτοι οι Καλλονιάτες αντίκρυσαν να πορεύεται προς Κλαπάδο ο Τουρκικός, αντί του Ελληνικού Στρατού,
– πώς έζησαν το κάψιμο της Πέτρας, του Μεσοτόπου κ του Μανταμάδου,
– πώς περιγράφει την αγωνία της μισής κ πλέον Λέσβου κατά τον “ΜΑΥΡΟ ΜΗΝΑ”, από την 8η Νοεμβρίου έως την 8η Δεκεμβρίου 1912 και
– πώς σχολιάζει την καθυστέρηση των ελληνικών στρατιωτικών κινήσεων που κόστισαν τόσο, σε θύματα κ σε νεκρούς.
Όντως πολύτιμο αυτό το ιστορικό ντοκουμέντο, από το οικογενειακό μας-το πατρικό αρχείο, με το Παλλεσβιακό Ημερολόγιο της εποχής.
Ο συντάκτης του κειμένου, ο Ορέστης Κυπριανός, ήταν Γιατρός. Εξελέγη Βουλευτής Λέσβου στις εκλογές του 1920 και επανεξελέγη στις εκλογές του 1923. Στις γερουσιαστικές εκλογές του 1929 εξελέγη Γερουσιαστής, για εννιαετή θητεία. Tο εξοχικό του σπίτι ήταν στην βουνοπλαγιά βορείως του Φάραγγα στην Καλλονή και φιλοξένησε εκεί τον Ελευθέριο Βενιζέλο.Το σπίτι του μέσα στην Καλλονή, γειτόνευε με το σπίτι της γιαγιάς μου όπου μέναμε οικογενειακώς ως το 1966. Δεν θα ξεχάσω τι μας έλεγε η γιαγιά που είχε ακούσει με κατανόηση την παράκληση του γείτονά της Γιατρού προς τους συμπολίτες του. Τους παρακαλούσε, όσους είχαν βγει στις πόρτες των σπιτιών τους, κατά την αποχώρηση των μουσουλμανικών οικογενειών από τα γειτονικά “Καλυβάκια”. Και η γιαγιά μου η Ευδοξία, συνομήλικη του Γιατρού, διηγόταν αυτή την παράκλησή του. Στο πέρασμα λοιπόν του άμαχου πληθυσμού που αποχωρούσε, έλεγε ο Γιατρός στη γειτονιά, το εξής:
– “στη μπάντα Πολίτες, να φερθούμε Ευγενίδες” !!!
Και μετά συνέχιζε, η αναλφάβητη γιαγιά-εκπαιδευτής, να μας τραγουδά στα εγγόνια, να μάθουμε τα Θούρια του Αγώνα που τα γνώριζε από μικρή. Θούρια, για τον “Βενιζέλο Ελευθερωτή” κ για το “Κοφτερό Σπαθί”, τον πρώτο (ανεπίσημο) Εθνικό μας Ύμνο:
“Ω λυγηρὸν και κοπτερόν σπαθί μου,
και συ τουφέκι μ᾿ φλογερὸν πουλί μου
Η Θέμις τον σκοπόν μου δικαιώνει,
κι η Νέμεσις ευθὺς με αρματώνει.
Ο Ποσειδών και ο Ερμής
συνηγορούν υπὲρ τιμής•
κι εγὼ ὡς παλληκάρι
θ’ ακολουθώ τον Άρη…”

πηγή: Χαράλαμπος Νέμτσας