Των θαλασσίων σπηλαίων
Πόση αλήθεια ρυμουλκείται
Στα κατάβαθα των σπηλαίων
Για να κρυφτεί
Σταλαγματιά, σταλαγματιά
Μες στους αιώνες
Αλώβητη από τους ανέμους
Και τις θύελλες;
Στις θάλασσες έρμαιοι κιβωτοί
Ταξιδεύουν
Κρυμμένες αλήθειες.
Αρμυρωμένες για να αντέχουν
Κι είναι που τις συναντά
Ο ήλιος μεσοπέλαγα
Κι όμως δεν τις λαβώνει
Τις παραστέκει
Σηματωρός και βοηθός
Κι Άι Σωτήρας
Τοξεύοντας το μέλλον
Τις οδηγεί στα κρυφά μυστικά
Στα μύχια σπήλαια της Ιστορίας
Λάθη ψυχή μου δεν συναντάς
Στη θάλασσα
Στα σπήλαια δεν φωλιάζει η πίκρα
Μόνο μια αχτίδα αρκεί
Να ξεφύγει απ’ την πορεία της
Να οδηγεί το βλέμμα, τα χέρια
Την ψυχή των ανθρώπων
Στην εύρεση
Στην Επιφάνεια
Στου κλειδιού το γύρισμα
Που αντιστρέφει τον χρόνο
Για να φανεί στην Πλάση
Ολόφωτη η αλήθεια
Η ταξιδεύτρα
Των θαλασσών
Των αρχαίων σπηλαίων
Η λάμπουσα
Παρακοιμώμενη
