Σνουπαραμι
Όταν κάποιος ακούσει τη λέξη “σνουπαραμι ή ξισνουπαραμι” θα νομίζει ότι μιλάμε κάποια άλλη γλώσσα..όμως οι παλιοί θα καταλάβουν ότι το καλοκαίρι μεταφερόμαστε στον κάμπο και το χειμώνα γυρίζαμε πίσω στο χωριό. Ήταν η εποχή που δεν υπήρχε ακόμα το ρεύμα ακουστά το είχαμε μόνο.
Τότε όλο το χωριό αδειαζε, όλοι κατέβαιναν στα χωράφια στον καμπο, φανταστείτε τα γαϊδούρια φορτωμένα με την οικοσκευη.και βέβαια άλλοι είχαν σπίτια άλλοι έφτιαχναν καλύβες για 2-3 μήνες.Στου γυαλου του πγαδ’ γινοταν πανηγυρι, πολύ κοσμο, είχε 4 καφενεια, ήταν η Τζαρντακα του Σαλιακελ’ , του γαβριλελ’, του Ανέστη και της Σκυλας.Του αη γιαννιου γινόταν τοπικό πανηγύρι, όλος ο κόσμος έκανε βολτες.όταν άνοιγαν τα σχολεία ανεβαίναμε στο χωριό με τα πόδια φορτωμένοι με τις τσανταρες και το κολατσιο, περίπου 3χλμ ήταν η διαδρομη με πολλά απρόοπτα.Το Ντιπι ήταν κέντρο αναφορας και τότε.Είχε το εμπορικό του Καλιτσα, ο οποίος είχε έναν αραμπα με ροδες αυτοκινήτου και πολλές φορές μας συναντούσε στο σχολασμα και φορτωναμε τις τσάντες και τους εαυτούς μας στον αραμπα και κατεβαίναμε.Τις πιο πολλές φορές όμως κάποιο γαϊδουράκι θα πετυχαιναμε και θα του φορτωναμε τις τσάντες.Ηταν δύσκολα χρόνια αλλά και όμορφα.Όλα αυτά γινόντουσαν μέχρι να έρθει το ρεύμα. Μέρα που εμαθε ο κόσμος στο φως ολα τελείωσαν.Πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις.
