Το υμ (ιμ) και το μ’ των Μυτιληνιών
Γράφει ο Γιώργος Αλβανός
1.Είναι προσωπική αντωνυμία εγώ σε πτώση Γενική :
Ονομαστική : εγώ
Γενική : υμ (ιμ) ή μ’ :
. υμ μετά από σύμφωνο : η πατέρας υμ (ιμ)
. μ’ μετά από φωνήεν : η μάννα μ’
2. Μαζί με το επίθετο δικός (θ’κός) είναι κτητική αντωνυμία :
η θ’κός υμ , η θ’τσή μ’
(Βλ.και : Σπυρίδωνος Αναγνώστου : Λεσβιακά )
Σε κείμενα , που είναι γραμμένα σε λεσβιακό γλωσσικό ιδίωμα, συναντούμε συχνά γραφές της μορφής μουρέλιμ – μουρέλιαμ, πατριωτέλιμ – πατριωτέλιαμ και άλλες παρόμοιες. Οι λέξεις αυτές στον προφορικό λόγο λέγονται και ακούγονται σωστά , χωρίς κανένα πρόβλημα. Στον γραπτό λόγο όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη μουρέλιμ. Έτσι όπως είναι γραμμένη δείχνει πως είναι μια λέξη. Το γεγονός βέβαια είναι ότι πρόκειται για δυο ξεχωριστές λέξεις :
. Για το ουσιαστικό του « μουρέλι »( μουρ-ό + λεσβιακή υποκοριστική κατάληξη – έλι) , που γίνεται «μουρέλ’»,επειδή το άτονο -ι- στο τέλος των ουδετέρων αποκόπτεται ( του χέρ’ , του πουδάρ’ κτλ).
. Για την προσωπική αντωνυμία « εγώ » , που σε πτώση γενική είναι υμ (ιμ) ή μ’
Επειδή στα ελληνικά η κάθε λέξη γράφεται χωριστά και όχι κολλητά η μια με την άλλη , θα γράψουμε ξεχωριστά τις λέξεις μουρέλ’ και υμ (ιμ),θα γράψουμε δηλαδή «του μουρέλ’ υμ(ιμ) » και όχι «του μουρέλιμ » , «τα μουρέλια μ’ » και όχι «τα μουρέλιαμ ».
Τα παραπάνω βέβαια υπό την αίρεση ότι ο καθένας έχει την ευθύνη για τα γραφόμενά του.
