Κατηγορία: Του τσιντρίδ

Το… μανιτάρι των παιδικών μας χρόνων Τραβηγμένη ακριβώς μπροστά από το πατρικό μου σπίτι. Το αδιέξοδο σοκάκι με το πεντάφυλλο να σκαρφαλώνει στο ντουβάρι και τη νυφούλα κερασιά να στεφανώνει τις λαμαρίνες. Και στο βάθος, πάνω από τις σκελετωμένες καστανιές, να δεσπόζει η θρυλική κουκουναριά, που πυργώνεται εκεί ασάλευτη στο διάβα του χρόνου κρατώντας άσβηστες τις παιδικές μας μνήμες… Κυψέλη απ’ όπου ξεχυνόταν βουίζοντας το ανθρωπομελίσσι. Στα κλωνιά της το παιδομάνι αναβίωνε το πασχαλινό έθιμο της κούνιας. Στο διάβα των χρόνων ο χιονιάς την πετσόκοψε. Μένει ακόμα ένας γερασμένος κορμός…

Εξάρχεια !!! Το γραφικό καφενεδάκι του Φάνη κρύβεται σε μια πάροδο της Πλατείας Αγοράς. Η φρίτζα αγκομαχάει κάτω από το βάρος του θρασεμένου πεντάφυλλου, που απλώνει τα κρόσσια του να χαϊδέψει το πλακόστρωτο. Απαύγασμα φωτός και χρωμάτων. Το κίτρινο, το κόκκινο, το κυανό ζωηρεύουν κάτω από το εκτυφλωτικό λευκό των φωτιστικών, που ανακλάται στο μαβί του πλακόστρωτου. Τα δυο καλύμματα των φρεατίων, το ‘να κοντά στ’ άλλο, μοιάζουν με κόρες ματιών που αλληθωρίζουν… Οι θαμώνες, κατάντικρυ ο ένας στον άλλον, λες και φυλάνε το πέρασμα… Εξάρχεια… Όχι αυτά των Αθηνών,…